Friday, January 13, 2017
माझी कविता
१)
“एक वृध्दा ऐंशीतली....!
एक वृध्दा ऐंशीतली
चढली बसमध्यें आधार घेत घेत
नि धडपडत येऊन आदळली शेजारीं
सर्वांना केलं हाय् एल्लो
मला विचारलं इटालीयन ? इंडियन ?
मान डोलावतांच सांगत सुटली
आपण होऊन आपलाच पूर्वेतिहास !
म्हणाली , मी आहे पेशंट सायकॉलॉजिक
पॅरॅनॉइड सिझोफ्रेनिक !!
आधीं होत्यें नाजुक , सुंदर
तीन मुलं झाली - माझी नव्हे , देवाची !
सुखात आहेत आपापल्या बिऱ्हाडीं !!
आता फिरत्ये ‘नन्’ म्हणून
सर्वांसाठीं ‘प्रे’ करीत -
“गॉड ब्लेस् यू sss “ !!!
खरंच का पेशंट ही, प्रश्न पडतो मला
शाहाणी की सिझोफ्रेनिक -
कुणी ठरवायचं बुवा !
तरतरीत नाकेली - गौर सुरकतलेली
चमकदार बोलते डोळे -
तोंडाची कवळी झालेली !!
मात्र त्या नजरेमागची
खोलवर दडलेली वेदना, कणव, संवेदना -
हेलावून गेली माझ्या अंतर्मनाला !
वार्धक्यही इतकी भुरळ पाडूं शकतं ?
अंतर्मनाला जागं करीत
तडफडायला लावूं शकतं ??
तेव्हां असेलही कदाचित नाजुक सुंदर -
आज मात्र सौंदर्याचा
निराळाच अर्थ सांगून गेली !
तो आत्मविश्वास , स्वाभिमान
ती विजेरी नजरेची चमक , करूणभाव
ती भावस्पर्षी दास्तां ,
जगत्कल्याणाची उठाठेव
नि मंगल - सुमंगलाचाच उद्घोष !!
खरं सौंदर्य कुठे दडलंय ?
पाहणाऱ्याच्या नजरेत,
की अंतर्मनात दडून बसलेलं ??
उफाळून येतात अशा एखाद्या क्षणीं
आनंदाच्या सरी
आनंदविभोर मी - आनंदविभोर मी !!!
मु. पो. लंडन
२८.९.२००७
२).
“ कवी “
होय, मी पण आहे एक कवी -
‘कवीम् कवीनाम’ नसलों तरीही ......!
मी भावविश्वांत रमतो,
मला आकळतात भाव - भावना
मला थव्यांत माणसे नि माणसांचं थवे
पाहायला जमते - भावतें ,
त्या थव्यांतील ‘माणूसपणाशी’
माझे नातें जुळते - गट्टीही होते !
म्हणून मी कवी !!
मला कुणी एककल्ली , निगरगट्ट म्हटलं
तरी संवेदनशील आहे माझं मन -
तरल , भिरभिरणारं , बागडणारं ...
पण तरीही काळजाचा ठाव घेणारं
एकदा बसलं तर तिथून अजिबात न हलणारं !
निसर्ग मला खुणावतो, जवळ ये म्हणतो -
मीही हरखतो, हरवतो, गुंगून जातो -
मनाच्या कॅन्व्हासवर
त्याला शिगोशीग उतरून घेतो !
पक्षांच्या किलबिली बरोबरच
चर्चचा घंटानाद मला भुरळ घालतो
शांतीची - प्रशांतीची अनुभूती देतो -
मी रमतो , सुखावतो
म्हणून मी कवी !!
विंदा करंदीकर म्हणाले,
‘ज्याला कविता कळते - तो कवी ‘ –
माझ्यात तर कविता खोलवर दडी मारून बसते ,
खरं तर म्हणूनच मी कवी !!!
लंडन
९.९.२००७
३).
“ आई “
नमितो तुज शतशतदां आई
प्रेमस्वरूप तूं करूणासिंधू
चारित्र्याची मूर्तिमंत खाण तूं
भावुक म्हणुनी जगत् सुखास्तव
तळमळली धडपडलीस तूं
सांवरले तूं किती जणांना, आवरले तू
अन् कितिकजणांचा आधार तूंच तू !
शांतिरूप अन् निगर्विताही
हरहुन्नरी जननी आई
मांगल्याची मूस जणूं तूं होसी
नमितों तुज शतशतदां आई !!
लंडन
१जुलाय२०१०
१)
“एक वृध्दा ऐंशीतली....!
एक वृध्दा ऐंशीतली
चढली बसमध्यें आधार घेत घेत
नि धडपडत येऊन आदळली शेजारीं
सर्वांना केलं हाय् एल्लो
मला विचारलं इटालीयन ? इंडियन ?
मान डोलावतांच सांगत सुटली
आपण होऊन आपलाच पूर्वेतिहास !
म्हणाली , मी आहे पेशंट सायकॉलॉजिक
पॅरॅनॉइड सिझोफ्रेनिक !!
आधीं होत्यें नाजुक , सुंदर
तीन मुलं झाली - माझी नव्हे , देवाची !
सुखात आहेत आपापल्या बिऱ्हाडीं !!
आता फिरत्ये ‘नन्’ म्हणून
सर्वांसाठीं ‘प्रे’ करीत -
“गॉड ब्लेस् यू sss “ !!!
खरंच का पेशंट ही, प्रश्न पडतो मला
शाहाणी की सिझोफ्रेनिक -
कुणी ठरवायचं बुवा !
तरतरीत नाकेली - गौर सुरकतलेली
चमकदार बोलते डोळे -
तोंडाची कवळी झालेली !!
मात्र त्या नजरेमागची
खोलवर दडलेली वेदना, कणव, संवेदना -
हेलावून गेली माझ्या अंतर्मनाला !
वार्धक्यही इतकी भुरळ पाडूं शकतं ?
अंतर्मनाला जागं करीत
तडफडायला लावूं शकतं ??
तेव्हां असेलही कदाचित नाजुक सुंदर -
आज मात्र सौंदर्याचा
निराळाच अर्थ सांगून गेली !
तो आत्मविश्वास , स्वाभिमान
ती विजेरी नजरेची चमक , करूणभाव
ती भावस्पर्षी दास्तां ,
जगत्कल्याणाची उठाठेव
नि मंगल - सुमंगलाचाच उद्घोष !!
खरं सौंदर्य कुठे दडलंय ?
पाहणाऱ्याच्या नजरेत,
की अंतर्मनात दडून बसलेलं ??
उफाळून येतात अशा एखाद्या क्षणीं
आनंदाच्या सरी
आनंदविभोर मी - आनंदविभोर मी !!!
मु. पो. लंडन
२८.९.२००७
२).
“ कवी “
होय, मी पण आहे एक कवी -
‘कवीम् कवीनाम’ नसलों तरीही ......!
मी भावविश्वांत रमतो,
मला आकळतात भाव - भावना
मला थव्यांत माणसे नि माणसांचं थवे
पाहायला जमते - भावतें ,
त्या थव्यांतील ‘माणूसपणाशी’
माझे नातें जुळते - गट्टीही होते !
म्हणून मी कवी !!
मला कुणी एककल्ली , निगरगट्ट म्हटलं
तरी संवेदनशील आहे माझं मन -
तरल , भिरभिरणारं , बागडणारं ...
पण तरीही काळजाचा ठाव घेणारं
एकदा बसलं तर तिथून अजिबात न हलणारं !
निसर्ग मला खुणावतो, जवळ ये म्हणतो -
मीही हरखतो, हरवतो, गुंगून जातो -
मनाच्या कॅन्व्हासवर
त्याला शिगोशीग उतरून घेतो !
पक्षांच्या किलबिली बरोबरच
चर्चचा घंटानाद मला भुरळ घालतो
शांतीची - प्रशांतीची अनुभूती देतो -
मी रमतो , सुखावतो
म्हणून मी कवी !!
विंदा करंदीकर म्हणाले,
‘ज्याला कविता कळते - तो कवी ‘ –
माझ्यात तर कविता खोलवर दडी मारून बसते ,
खरं तर म्हणूनच मी कवी !!!
लंडन
९.९.२००७
३).
“ आई “
नमितो तुज शतशतदां आई
प्रेमस्वरूप तूं करूणासिंधू
चारित्र्याची मूर्तिमंत खाण तूं
भावुक म्हणुनी जगत् सुखास्तव
तळमळली धडपडलीस तूं
सांवरले तूं किती जणांना, आवरले तू
अन् कितिकजणांचा आधार तूंच तू !
शांतिरूप अन् निगर्विताही
हरहुन्नरी जननी आई
मांगल्याची मूस जणूं तूं होसी
नमितों तुज शतशतदां आई !!
लंडन
१जुलाय२०१०
